Noty 11.02.2016

Jednogatunkowe, rozprzestrzeniające się, a niesłychanie trudne do usunięcia, zbiorowiska rdestowców pokazują, jak ważne w krajobrazie są powroty. Rośliny te, słusznie uznane za inwazyjne, stanowią niepożądany składnik flory. Ale to nie zagrożenie dla rodzimych gatunków (argument etyczny) jest istotne, lecz informacja z nimi związana. Zbiorowiska rdestowców pokazują koniec dwóch podstawowych cykli obiegu informacji w krajobrazie, cyklu wiatru i cyklu wody. Brak ciągu dalszego. Kłopot wstępny (sprzed inwazji), tj. drastyczne przekształcenia krajobrazu, roboty ziemne, regulacje cieków wodnych, dekoratorstwo ogródkowe, itp. oraz kłopot po fakcie – zwarte monokultury rdestowców – informują o tym samym: osiągnięciu progu oscylacji czasu stojącego, przejściu poza granicę końca krajobrazu, o jego sterylizacji. Metafizyk-radiesteta namierza w krajobrazie kolor czarny o odcieniu szarym. Próby usuwania roślin za pomocą herbicydów, mało skuteczne, tylko pogłębiają problem. Użyciu herbicydów systemicznych w ochronie przyrody (sic!!!) towarzyszy słaba refleksja odnośnie ich kompleksowego działania, niestety! Herbicydy również pokazują dojście do progu oscylacji czasu stojącego, kolor czarny w odcieniu fioletowym. Problem zatem narasta. Co robić? Myśleć, kombinować, jak wymusić obieg informacji, będący zasadą żyjącego krajobrazu. W tym przypadku, ze względu na obecność czarnego koloru radiestezyjnego, należałoby uruchomić cykl wody w nietypowym trybie infiltracji.

Mój pomysł przedstawiony jest na załączonym obrazku. Podwójna strzałka pokazuje remedium, rozwiązanie problemu. Jeśli ktoś chciałby je przetestować – proszę bardzo! Uważam, że myśli nie powinny być patentowane..

Rzeczywistość pokazuje się w gazetce świątecznej Empiku, 2015

Świat pokazuje swoją rzeczywistą strukturę w codzienności obserwowanej tu i teraz, z poziomu ziemi, zwykłej. Coś przypominają słowa wiersza, fragment filmu, obraz, pogoda, zachowanie zwierząt, rysy krajobrazu, itd. By rozwijać i łączyć ze sobą myśli niekonieczne są kosztowne laboratoria i wymyślne doświadczenia. Ot, choćby grafika na okładce płyty ze świątecznej gazetki Empiku: to las kwarku, część czasu stojącego! Co dalej? Myślenie, kombinowanie – składanie i wiązanie myśli, obserwacja, szukanie nowych punktów zaczepienia, myślenie..

Pompejusz Wielki, żyjący w czasach starożytnych wódz rzymski i polityk, był ewidentnie człowiekiem bezwzględnym. Jego znane dziś szeroko powiedzenie: żeglowanie jest konieczne, życie konieczne nie jest w takiej właśnie zostało użyte sytuacji. Choć nierozumne byłoby wystawianie się na niebezpieczeństwo żeglowania w czasie burzy (co Pompejusz proponował kapitanowi statku), otwarcie się na to, co przynosi życie, jest niezbędne. „Żeglowanie” można odczytać jako metaforę akceptacji świata, który nie jest stabilny, który staje się na nowo wraz z każdą chwilą. Podejście takie zapewnia  człowiekowi życie nie będące jedynie trwaniem. W przenośni: życie, które „nie jest konieczne”, to właśnie trwanie ludzi żywych-umarłych, obudowujących się barierami, schematami, ułudą „bezpieczeństwa”.

W dawnych czasach ludzie, mający pieniądze, zapewniali godne życie tym, którzy ich nie mieli, ale potrafili myśleć lub tworzyć. Nazywało się to „mecenat”. Zdaje się jednak, ze mecenat nigdy nie dotyczył kobiet. Życie, które nie jest konieczne, nabiera czasem niemetaforycznego sensu..

Wieniec psychopomposa, 30.01.2016

Człowiek świadomy swojej śmierci może nie chcieć skorzystać z możliwości odejścia poza czas. Nie wchodzi w świetlisty tunel (most Czinwat), mimo, że ma go przed sobą. Pozostaje w czasie, bo uważa, że jeszcze coś musi załatwić w świecie materii – wpływając na decyzje żyjących. Woluntariusza, bo o nim mowa, nie należy mylić z duszą opętującą żywych – dewą (demonem) lub dybukiem. Woluntariusz nie wiąże się z duszami żyjącymi w materii. Przypomina się przychodząc na myśl, czy śniąc się, coś mówi, perswaduje. Gdy zakończy swoją misję musi jednak zostać odprowadzony poza czas, sam nie jest w stanie utworzyć okna prowadzącego poza Wszechświat. Dusza może zrobić to tylko z poziomu chwili, czyli – żyjąc w świecie materialnym lub trakcie umierania ze świadomością tego faktu (czyli na początku trwania chwili). Duszę umarłego, np. woluntariusza, może natomiast odprowadzić przewodnik dusz – psychopompos. Tworząc dla niego przejście w czasie, który nie płynie – w polu öažymy. Rytuałem, ułatwiającym rozerwanie więzów duszy ze światem żywych, jest posiłek po zakończonym odprowadzeniu duszy – rozerwanie zaplecionego ciasta, np. chałki lub specjalnie przygotowanego wieńca. Zwyczaj ten powinien być stosowany także w trakcie stypy. Ale nie jest, także dlatego, że na ogół nie miałby sensu. Ogromna większość dusz umierających ludzi nie odchodzi – z różnych przyczyn – poza czas. Co tu, zresztą, mówić o duszach! Prezydent RP deklaruje donację swoich narządów, które musiałyby być – co oczywiste – pobrane w trakcie śmierci. Nie towarzyszy temu żadna refleksja na temat duszy, jej istnienia i tego, co z nią się wtedy i jak dzieje. Refleksja, dodam, która dotyczy człowieka wierzącego. Ale w co wierzącego? W dużego i groźnego PANA za zamkniętymi drzwiami?..

Czuję się czasem, czasem często, jak cudak zerwany z choinki..

Świat, który jest większy, niż czas, to Odwrócone Drzewo Kosmiczne, konstrukcja energetyczno-informacyjna umożliwiająca powstawanie i rozwój-ewolucję ośrodków (baniek) czasu, będących środowiskiem i zarazem – warunkiem istnienia światów materialnych. Wszechświat to świat widziany przez istoty rozumne, żyjące i gospodarujące w dwóch równoległych światach materialnych. Światy te dzieli uskok czasu – na przemian tworząca się teraźniejszość (chwila) oraz różny poziom ewolucji czasu, opisywany przede wszystkim przez podstawowy parametr – oparcie oscylacji czasu stojącego. Wszechświat jest w stałym ruchu i jest to wyłącznie ruch do przodu; bańka czasu przemieszcza się od wierzchołka ku korzeniowi Odwróconego Drzewa Kosmicznego, pchana przez ruch w czasie – chwilę (teraźniejszość, czas płynący). Co ciekawe, każdy ze światów równoległych na przemian pcha wspólny Wszechświat wzdłuż osi Wszechświata, czyli konaru (czy też – pnia)  Drzewa Kosmicznego. Zatem w danym świecie czas nie zawsze płynie, obserwowany ruch Wszechświata jest w części ruchem biernym danego świata, a napęd tworzy wtedy świat równoległy.

c.d.n.

W Kamienicy dobrze się myśli. Liczne ścieżki pieśni i bogata strukturalna energia informacji (smoki božrazi), świadczące o ruchu – życiu, dobrze służą pracom nad rozpoznawaniem rzeczywistości. Przyjeżdżam tu co dwa, trzy dni ogrzewać dom, stale w budowie. Przeciągająca się zapaść finansowa jakoś nie chce się skończyć, brak też chętnych do współpracy. Wielka polityka podcięła skrzydła pojedynczemu twórcy, a z metafizyką jest jak ze śmiercią – dotyczy wszystkich, ale w zasadzie nikt nie chce o tym myśleć i na ten temat dyskutować. Zwłaszcza, że wnioski z dotychczasowych moich prac często są na bakier z funkcjonującymi i obowiązującymi powszechnie przekonaniami. Pora wymierać? Być może.. To, co mam jeszcze do zrobienia w tym świecie (życiu) dziś nie wydaje się możliwe; krótko mówiąc – jest całkiem nieprawdopodobne. A może gorycz nie jest uprawniona? Życie w czasie, w stającym się na bieżąco świecie, wymaga absolutnej otwartości – tak wygląda metafizyka!

To, co nauka współczesna nazywa Wszechświatem, jest zamkniętym w bańce czasu obrazem, sunącym od wierzchołka ku korzeniowi Drzewa Kosmicznego; ewoluującym w czasie tej drogi (patrz także wpis „Świat tańczy walca”). Dusze istot rozumnych, które kiedyś uparły się, by samodzielnie rozpoznawać dobro i zło, mają swój poligon i kształtują go zgodnie ze swoimi pomysłami i stopniem zrozumienia rzeczywistości, ucząc się rzeczonego rozpoznawania lub uważając, że wszystko już wiadomo.. Nasz Wszechświat na pewno nie jest jedyną bańką czasu na Drzewie Kosmicznym (są zatem także inne cywilizacje istot rozumnych), co więcej – rozpoznana przeze mnie struktura czasu wymaga istnienia świata równoległego w stosunku do Ziemi. No, tak.. Program SETI, wysyłanie sond poszukujących obcych w przestrzeni Wszechświata w zasadzie można by zarzucić. Nasi bezpośredni sąsiedzi (sądzę, że to tzw. szaraki), nie dostają się na Ziemię przez przestrzeń kosmiczną, podobnie – przedstawiciele cywilizacji spoza granic naszego Wszechświata, z innych baniek czasu.(?!)

No, to dobranoc. Na dziś bajka skończona..

C.d. świata. Naszyjnik mojego pomysłu, detale i wykonanie - Monika Kruczyńska-Szymaniak. Uroboros symbolizuje jedność świata (nie - czas, jak sądziłam), samsara - koło życia

Przeczytałam ostatnio parę tekstów popularyzujących naukę, poruszających temat Wszechświata i czasu. Pokazują, że nauka o czasie nie wie nic. To płynące, mijające „coś”, z założenia (?!) jednostajne – równoważne, traktowane jest jako parametr po prostu istniejący. Czas bardziej interesował filozofów i poetów, a obraz Wszechświata, utrwalony w niektórych wierzeniach (np. tybetańskiej bon), jest zdecydowanie ciekawszy, niż pomysły naukowców. Uwikłanie w konieczność poszukiwania, przedstawiania dowodu (?!) dla każdej myśli nie służy myśleniu wolnemu; uwikłanie w badanie zjawisk (materii) i rozważanie w ich kategoriach nie odpowiada na pytanie: dlaczego zjawiska, prawa fizyki – i świat – w ogóle są? To to, co poza fizyką, metafizyka (meta-język dla fizyki), musi szukać i formułować odpowiedzi tak fundamentalne i ogólne, by potem szukać dalej. I pokazywać możliwości, drogi dalszych rozważań.

Od prawie dziesięciu lat, od kiedy w końcu 2006 roku zaczęłam rozpoznawać to, co widoczne w sposób nieoczywisty, czyli – nie dla każdego, do teraz, gdy sporo już wiem o czasie, jest to praca samotna. Zajmowanie się metafizyką – poznawaniem rzeczywistości (tego, co prawdziwe) – narusza jakieś tabu, jest zajęciem dla świra, nieakceptowanym, w najlepszym wypadku – niezrozumianym. Choć przecież przydatnym, na przykład – w szeroko traktowanej architekturze krajobrazu, wszelkich działaniach twórczych w krajobrazie.

C.d. świata, czyli jego ciąg istnienia, z głębi w głąb czasu. Nie ma stabilnego świata, on staje się w każdej chwili, co dostrzegło wielu filozofów przede mną (np. Heraklit, Nietzsche). Nie znaczy, że brak w nim reguł i prowadzenia w czasie. Są. Ley lines, o których już trochę pisałam (a bardziej szczegółowo jeszcze napiszę), są takimi prowadnicami, widocznymi w świecie materialnym. Ważność silnych (głównych) ley lines bywa odzwierciedlona we wierzeniach społeczeństw tradycyjnych, zachowujących wiele z życia prostym życiem w świecie materii (patrz: artykuł „Życie, śmierć i drzewo” w Publikacjach). Przykładem – bardzo silna ley line w Australii – Uluru (Ayers Rock), o której niezadeptywanie przez turystów monitują Aborygeni. I mają rację, niszczenie silnych ley lines upośledza ruch sporych obszarów Ziemi (materii, będącej projekcją) wzdłuż czasu, skutkując sterylizacją życia (słabym „ciągnięciem” projekcji w głąb czasu). Ley lines o różnej sile (ważności) nie są jedynymi składnikami c.d. świata. Życie w danym momencie (nie mówię – chwili, bo jest to struktura dosyć rozbudowana), w ułamku chwili, toczy się jednak nie wzdłuż, ale w poprzek czasu, na powierzchni chwili. W krajobrazie istnieją także struktury energii informacji, miejsca pośredniczące w rozprowadzaniu (połączeniu) informacji z głębi na powierzchnię czasu. To ihahö (o powinno być z kreskami, jak w języku węgierskim lub farerskim). Bardzo ogólnie mówiąc, obie struktury energii informacji związane są z połączeniem informacji w cyklu wody, tj. obecnością infiltracji, przełączeń informacji w strefie hyporeicznej i drenażu (potem – dalszymi połączeniami informacji). Generalną zasadą w ochronie tych terenów jest zatem zachowanie cyklu wody. Przykład:

Niecałe dwa lata temu przygotowywałam opracowanie do operatu wodnego planu ochrony Drawieńskiego PN (zamieszczone w Publikacjach na stronie ziele-zar.pl). Chodziło głównie o wyjaśnienie, dlaczego w ostatnich ok. 20 latach środowisko w południowej części Puszczy Drawskiej ulega sterylizacji (i innym dziwnościom..). Wykonana przeze mnie analiza funkcjonowania krajobrazu tylko w części dała odpowiedź, dlaczego tak się dzieje. Zasadniczy mechanizm, uruchamiający niepokojące procesy, nie został wtedy rozpoznany, choć sygnalizowałam, że ochrona torfowisk nie służy ochronie całości krajobrazu (nieco złośliwie nazywam takie działania ochroną choroby..). Mechanizm ten wiąże się z lokalną ley line w rejonie torfowiska Konotop, wsi Zatom. Torfowisko próbuje się zakrzewić i zadrzewić, wzmagając infiltrację, a przyrodnicy wolą wannę (gąbkę) z wodą! Zakres bariery w terenie przedstawiłam na załączonej do opracowania mapie. Nota bene, ihahö dla Konotopu/Zatomu znajduje się w Choroszczy. Drugi przykład:

Istotnie ponadlokalna ley line znajduje się w okolicy jeziorka kaolinowego na obszarze Łuku Mużakowa, przy Łęknicy. OK, może geościeżka nie zaszkodzi, idzie bokiem; realizacji nie widziałam w terenie, na zdjęciach jest dużo dekoratorstwa. Większym kłopotem może stać się związane z tą ley line ihahö, w Niwiskach. Obserwując prężność lubuskiego środowiska w rozpieprzaniu kolejnych parków, zapewne i tu znajdzie się grupa aktywistów, aby w trybie „seminariów parkowych” uzyskać idealnie statyczne dekoracje.. Sic!

Wiatrak w Zembrzu, poza ley line, fot. LH 04.2013

Kilka lat temu poproszono mnie o przymiarkę do oceny wpływu na krajobraz elektrowni wiatrowej (nie pasuje mi tu zwykle używane słowo: farma), składającej się z kilkunastu wież-wiatraków. Obejrzałam mapę topograficzną z zaznaczonymi lokalizacjami i zadano mi pytanie: „Wstępnie, jak Pani uważa, czy planowane posadowienie wież jest właściwe?” Kilka miejsc było – moim zdaniem – źle wybranych; tak odpowiedziałam. Leżały na ley lines. Była to ostatnia rozmowa w sprawie tamtego zlecenia.. Nie jeden to podobny przypadek; w ramach projektu zieleni dla dużej inwestycji może powstać cokolwiek, byle cena myśli twórczej była jak najniższa. Szkoda mi jednak reszty mojego życia na klaskanie i robienie czegokolwiek. Czuję, jak czas się kurczy, nie jest mi z tego powodu żal, ale chciałabym zachować sens bycia stąd do krawędzi przecinającej chwilę – ostatnią. Dziś jednak nie będzie o świadomej śmierci, to zaledwie dygresja.. Zatem, do tematu!

Lokalizacja elektrowni, nie tylko wiatrowej, wymaga takiej informacji w krajobrazie, która wspiera uzyskiwanie energii. Ley line jest tu wyborem fatalnym, z co najmniej czterech powodów.

1. Ponieważ ley line jest prowadnicą z głębi w głąb czasu, nie funkcjonuje „poziome” połączenie informacji, w danym momencie chwili (na powierzchni czasu).
2. Ley lines zawsze znajdują się na wyrazistych (intensywnych) ścieżkach pieśni; leżą na trasach migracji zwierząt, bardzo silnie przyciągają nietoperze. Kolizje są nieuniknione.
3. Charakter ley line – bycie prowadnicą czasu stojącego – powoduje, że możliwa jest wyłącznie „utwardzona”, sterylna projekcja (brak wyboru, który jest sensem istnienia człowieka w świecie materii); temat ten rozwinę nieco później.
4. Siła grawitacji dla ley line jest stała; źródłem energii jest natomiast różnica (np. potencjałów) – chodzi o amplitudę chwili. Temat ten rozwinę nieco później.

Już powód drugi wystarcza, aby niemetafizycznie uzasadnić negatywną ocenę lokalizacji elektrowni na ley line, choć – moim zdaniem – powody metafizyczne są dużo ciekawsze:)

Uluru, czyli Ayers Rock w Australii, dużej mocy ley line (przetworzone zdjęcie z internetu)

Mgła w Modlinie; temat jest zbyt ciekawy, by szybko go zakończyć.

Na obszarze lotniska, Twierdzy Modlin, Starego Modlina dominujące połączenie informacji realizowane jest w cyklu wody. Ale pojawia się tu także zaburzony cykl wody (cykl opisywany przeze mnie w Drawieńskim Parku Narodowym), związany z barierą w podziemnym przepływie wody. Patrząc na szczegółową mapę geologiczną, wskazującą, gdzie przede wszystkim może być realizowany odpływ podziemny oraz na zdjęcie lotnicze, widać niezbyt szczęśliwą lokalizację zwałowiska na prawym brzegu Narwi, obok drogi nr 85 i linii kolejowej. Tworzy ono barierę dla połączenia informacji w cyklu wody, co skutkuje pojawieniem się „protezy” w postaci cyklu zaburzonego. Potężną barierę dla wody w gruncie stanowi także Twierdza Modlin. Zaburzony cykl wody jest cyklem prowadzącym do śmierci krajobrazu lub człowieka w świecie materii. Pokazują to smoki jedi niebieskie (rozpraszanie kształtu) i białe (sterylizacja materii). Taką informację niesie też mgła. Wydaje się, że zaburzony cykl wody jest czynnikiem dodatkowym w kłopotach z mgłą w Modlinie, nie – głównym (ten opisywałam 6 listopada).

Jako architekt krajobrazu, zwykle szukam rozwiązań twórczych dla danego krajobrazu. Środkiem łagodzącym kłopoty z utrwalającą się mgłą byłoby niewątpliwie uruchomienie zaburzonego cyklu wiatru na obszarze pomiędzy lotniskiem a Starym Modlinem. Przepływ energii informacji pionowo i w górę ułatwiałby rozpraszanie mgły. Proces ten mógłby być realizowany poprzez zróżnicowanie rzeźby terenu (utworzenie terp o odpowiednim przebiegu). A dlaczego na wskazanym obszarze? Bo znajduje się tam ley line. O ley lines pisałam trochę w artykule „O czasie”, że są to prowadnice czasu stojącego i że pokazują się na powierzchni Ziemi jako plamy, a nie – linie (jak uważają klasycy geomanci). Dziś mogę dodać: plamy, bo ley lines biegną z głębi w głąb czasu wraz z przesuwającą się chwilą, stanowią zatem swoisty rzut pionowy linii prostych, wytyczających kierunek chwili, na powierzchnię czasu (?!). Wygląda na to, że ley lines stabilizują przesuwanie się chwili, zatem ich zagospodarowanie, jako miejsc na Ziemi, realizuje potrzebę stabilności, utrwalenia – tradycji (i bywa, że to odzwierciedla).

Znów widzę, że nagromadziło się sporo nowych, nie opisywanych i nie wytłumaczonych przeze mnie odkryć. Niewątpliwie ciekawym rozpoznaniem jest istnienie na Ziemi tzw. tšedo, miejsc równoważących powierzchnię czasu (podobnie, jak ley lines stabilizują przesuwanie się chwili – upływ czasu).

Mapa topograficzna przeglądowa

28 października wieczorem wracałam z Kamienicy przez Modlin obok lotniska, potem przez Nowy Dwór Mazowiecki i Jabłonnę; po drodze obserwowałam, gdzie zalegają mgły i jakie są. Oczywiście, ząb metafizyka od razu poczuł strawę, której smaków jeszcze nie analizował (pazur jest krótko przycięty, wskutek mnogości prac dla rąk..). Dlaczego na Modlinie, a nie – na Nowym Dworze Mazowieckim, zalega najgęstsza mgła i ma cechy trwałości? Lotnisko leży na Wysoczyźnie Płońskiej, 104 m n.p.m., zdecydowanie wyżej, niż miasto Nowy Dwór Maz. (74 m n.p.m.), które w dodatku zlokalizowane jest w widłach dwóch dużych rzek, Narwi i Wisły, w ich dolinie. Podaję wyjaśnienie, będące wynikiem analizy energii informacji, pokazywanej przez krajobraz.

Mgle sprzyja kierunek, w którym płyną wody Wisły (WWN); na przedłużeniu tej linii leży lotnisko. Energia informacji, związana z kierunkami WWN-WN, pokazuje rozpraszanie kształtu, wilgoć i sterylność. Informację tę wzmacnia odcinek ujściowy Narwi, która płynie tu równo na zachód (W). Ten kierunek wiąże się z energią informacji, pokazującą życie dokładnie z prędkością przesuwania się chwili, zatem – utrwala dany stan (w tym przypadku – mgłę adwekcyjną). Z kolei osłabieniu mgły na Nowym Dworze Mazowieckim sprzyjają wody Wkry, prujące na południe (S). Kierunek S pokazuje kompletną energię informacji, w tym – umożliwiającą utrzymanie kształtu, ale dotyczy ona osnowy energetyczno-informacyjnej (strukturalna energia informacji, smoki božrazi), nie jak w podanych wyżej przypadkach – energii informacji „operacyjnej” (energia możliwa do pożytkowania, smoki jedi).

Trochę to pokomplikowane; uświadamia mi, że pora zebrać prace z ostatnich lat i zamienić notatki na solidny artykuł o fundamentach rzeczywistości: energii informacji i czasie. (;))

Ewolucja czasu, tworzącego środowisko dla życia w świecie materii jest jak taniec, w którym wirowanie w prawo przeplata się z krokami w przód i w tył lub na boki (ruchem wahadła) i z wirowaniem w lewo. Podobna jest do walca. Na początku orkiestra szykuje się do występu: w świecie zaczynają pojawiać się granice (kształt) – tworzy się czas (a). Muzyka zaczyna grać: formuje się bańka czasu (symbolizowana przez koło, rys. b), która jest stale mniejsza, niż świat (kwadrat). Wreszcie pary tańczą: świat „do użycia” przez istoty rozumne zaczyna się wtedy, gdy pojawia się w nim ruch (c). W świecie swastyki prawoskrętnej (c) chwilę tworzy rozcięty czas następny, wokół którego powstaje prawoskrętny wir czasu stojącego; w tym świecie siła grawitacji, wypełniająca bańkę czasu, ma postać wiru lewoskrętnego. Kolejny etap tańca – ruch wahadłowy: świat symbolizowany przez trojany (d); zarówno czas stojący w chwili, jak i siła grawitacji wykonują ruch wahadłowy. Znów wirowanie: swastyka lewoskrętna (e) pokazuje świat, w którym czas stojący w chwili wiruje lewoskrętnie wokół rozciętego czasu następnego, a siła grawitacji wiruje prawoskrętnie. Kolejne wahadło: pasmo (wstążka, rys. f) jest symbolem ostatniego etapu ewolucji, w którym świat jest jeszcze przydatny do życia w nim istot rozumnych, mimo istotnie zawężonej przestrzeni życiowej. W końcu muzyka przestaje grać: czas, a wraz z nim – kształt materii, ulega rozproszeniu (g). Ziemia zmierza obecnie do finiszu epoki swastyki lewoskrętnej. Po kilkudziesięciu latach, jak sądzę, wejdzie w erę pasma – świat czeka drastyczna zmiana. Po drodze nastąpi przebiegunowanie, jako przygotowanie świata do obniżenia oparcia oscylacji czasu stojącego; zapewne już wkrótce.

Świat w bańce czasu można odnieść do fizycznej koncepcji świata we wnętrzu czarnej dziury, a zasadzie holograficznej odpowiada projekcja na „ekranie”2 i ½ D, stanowiącym krawędź stożka przestrzeni. Nota bene, ciekawe jest w tym wszystkim światło, które ma charakter stroboskopowy – błysk pojawia się po zakończeniu każdej chwili – i oświetla Ziemię oraz świat równoległy, Niobe (utożsamianą z Nibiru). Ciągłe przemieszczanie się bańki czasu wraz chwilą sugeruje istnienie „prędkości światła”, a to nie światło biegnie!