Przestrzeń i światło

A media luz, fot. LH, luty 2015

Wygląda na to, że jestem hipsterką (trafna diagnoza, Sąsiedzie!). Ale nie o styl, tj. dekorację, tu chodzi, tylko o chodzenie pod prąd i źródłosłów. W języku wolof, używanym w środkowo-wschodniej Afryce, słowo „hip” oznacza widzącego (oświeconego), tego, który ma oczy otwarte. Skoro tak, napiszę o tym, co widać – o przestrzeni i świetle.

Przestrzeń i światło stanowią elementy środowiska, umożliwiającego istnienie świata materii. O ile sama materia jest projekcją (metafizycznie temat ujmując: nie jest rzeczywista), o tyle środowisko, w tym przestrzeń i światło, rzeczywiste jest. Z moich badań metafizycznych wynika, że rzeczywista przestrzeń jest ograniczona, ma geometrię wklęsłą, a „ściany” rzeczonej wklęsłości stanowią dwa różniące się od siebie pola światła (pola őažyma). Rozległość przestrzeni pokrywa się z zakresem oscylujących cząstek czasu stojącego i nie jest stała. Przestrzeń świata zawęża się w miarę „starzenia się” czasu, powodowanego przez działania istot rozumnych w tymże czasie żyjących. Wielkość przestrzeni zmniejsza się poprzez – po pierwsze: rozciąganie krawędzi jednego z pól őažyma (dotyczy pola lewego, jest zwiększeniem zakresu tego pola), po drugie: obniżanie oparcia oscylacji czasu stojącego. Oparcie oscylacji czasu stojącego to taki poziom energii informacji w obrębie czasu oscylującego, w którym cząstki czasu akurat nie oscylują. Światło, które widzimy, związane jest z maksymalną oscylacją cząstek czasu stojącego. Czas stojący oscyluje wyłącznie w tzw. superpozycji, czyli w sposób, gdy jedna oscylująca cząstka w tym samym momencie tworzy dwie cząstki. Pola őažyma, utworzone przez maksymalnie oscylujące cząstki, to taka superpozycja, gdy z jednej cząstki powstają 2×4 cząstki (pola őažyma prawe i lewe). Pole őažyma prawe jest polem pokazującym światło skoncentrowane, ma to związek z wdechem energetycznym. Natomiast pole őažyma lewe pokazuje światło rozrzedzone i jest związane z wydechem energetycznym. Najlepsze dla człowieka światło to światło pośrednie, lekko skoncentrowane, a media luz – jak mówią słowa znanego tanga. W krajobrazie można zlokalizować struktury energetyczno-informacyjne, realizujące mieszanie światła (o tym napiszę w ciągu dalszym..). W przypadku światła sztucznego pośrednie światło dają klasyczne żarówki lub halogeny (światło żarowe). LEDy i świetlówki (fluorescencyjne) pokazują światło bardzo rozpraszające.

Wnioski? Dwa flankujące przestrzeń pola światła o różnym charakterze umożliwiają widzenie 3D materii-projekcji. Światło o cechach jednego z pól (jak LED lub fluorescencyjne) upośledza widzenie trójwymiarowe; można to zaobserwować w oświetleniu dróg, porównać tam, gdzie sąsiadują ze sobą np. lampy LED i halogenowe. Światło natomiast nie biegnie z największą we Wszechświecie prędkością, bo w ogóle nie biegnie.

Co ponadto? Różny, a nie opisany przeze mnie na razie, charakter pól światła jest źródłem zróżnicowania tego czasu, który dusza rozumna przeżywa jako mijanie.

c.d.n.