Rozdarte dusze

Jedność istoty rozumnej (człowieka) w świecie materii pokazuje pochodzący z Indii symbol – jantra. Przedstawiona poniżej interpretacja tego symbolu nie jest notowana w literaturze, to moje własne rozpoznanie informacji wzoru jantry. W okręgu symbolizującym czas przenikają się: materia – 5 trójkątów skierowanych wierzchołkiem w dół i dusza – 4 trójkąty skierowane wierzchołkiem w górę. Proporcja 5:4 oznacza kompletność informacji. Centralna kropka – bindu – pokazuje oś Wszechświata, wokół której uorganizowana jest całość świata (światów) w czasie. Świata, do którego należy także każda dusza rozumna, bytująca w materii. Dusza związana jest z tą składową czasu, która tworzy czas następny (czas, który płynie), ciało materialne natomiast to domena projekcji, „wyświetlanej” w czasie stojącym (czasie, który nie płynie). Dusza przenika tę część projekcji, która stanowi jej ciało i za jego pośrednictwem przeżywa życie w świecie materii. Jednak sama dusza nie zawsze stanowi jedność. Pokrótce opiszę trzy znane mi przypadki rozdarcia duszy, kiedy część duszy pozostaje w czasie następnym i jest związana z ciałem, a część – utyka w czasie stojącym, lub po nim wędruje. Każdy z nich jest niekorzystny zarówno z punktu widzenia danej duszy, jak i wszystkich innych dusz, żyjących w świecie materialnym. Rozdarcie duszy uniemożliwia jej świadome życie w materii, nie pozwala również na wyjście poza czas (zbawienie), co byłoby logicznym i pożądanym końcem pobytu w świecie. Dusze w czasie stojącym, czy to rozdarte, czy w całości utkwione tam po śmierci, upośledzają funkcjonalność tego czasu – tym samym psują świat materialny.

1. Śpiączka, długotrwała nieprzytomność związana z uszkodzeniem mózgu.
2. Podróże astralne, intencjonalne opuszczanie ciała.
3. Transplantacje fragmentów ciała, pobranych w czasie umierania.

Ad 1. Część duszy związana jest z nieprzytomnym ciałem, większa część natomiast utyka w tym obszarze czasu stojącego, gdzie dokonuje się projekcja materii. Dusza w ciele na ogół „wisi” na krawędzi jego śmierci, choć niekoniecznie – istnieje statystyczna, niewielka szansa na powrót duszy w całości do czasu następnego. Śmierć ciała w takim przypadku wymaga bezwzględnie odprowadzenia duszy poza czas.

Ad 2. W czasie podróży astralnej dusza wędruje po białym polu – zasobie czasu przeszłego, które stanowi trzecią część czasu stojącego. Jej fragment pozostaje jednak w czasie następnym, związany z ciałem. Długotrwała podróż astralna utrwala ten stan (ni to życia, ni śmierci). Zdaję sobie sprawę z tego, że zawsze znajdą się chętni do tej rozrywki (w dosłownym sensie!), ale odradzam z jeszcze jednego powodu. Wyjście duszy poza ciało wymaga zmiany statusu granicy ciała. Normalnie granica jest równowagą pomiędzy tworzeniem a rozpraszaniem kształtu; dusza w podróży astralnej pozostawia w ciele informację: rozpraszanie kształtu, co umożliwia opuszczenie ciała. Ciało jest wtedy podatne na zawłaszczenie przez dewy – prymitywne dusze umarłych, które nie są świadome swojej śmierci i chcą sobie jeszcze pograsować w świecie materii. Opętują pozostawione ciało, a gospodarz po powrocie znajduje sublokatora. Pozbycie się gnojka nie jest całkiem proste.. Termin „dewa” oznacza w tradycji zoroastryjskiej złośliwego demona walczącego z Ahura Mazdą (Mircea Eliade 2008).

Ad 3. Spokój śmierci to odczekanie 6 godzin po ustaniu bicia serca, aby dusza mogła spokojnie wycofać się z ciała. Towarzyszenie duszy, akceptacja faktu umierania. Nie wolno w tym czasie rozszarpywać ciała, aby jakiś jego organ przetransplantować do osoby żyjącej – dusza ulega wtedy rozdarciu. Ta część duszy, której udało się wyjść z czasu następnego, ukrywa się w Yggdrasilu – trzeciej części czasu stojącego, wraz z duszami osób, które nie wiedzą, że umarły i tym samym nie odeszły poza czas.