Oś Wszechświata

Rozszerzający się czas i zawężająca się przestrzeń – tak wygląda ewolucja każdego ze światów, składających się na Wszechświat w danej chwili teraźniejszej. Czas stojący (stanowiący szkielet świata) poszerza zakres oscylacji, skokowo obniża się oparcie oscylacji; skutkiem jest zacieśnianie przestrzeni. Oś Wszechświata – dla świata w danym oparciu oscylacji czasu stojącego – każdorazowo wyznacza umowna oś, interakcja czasu przyszłego i przeszłego. Oś tę pokazuje 13. kolor radiestezyjny – leśny (L), działanie smoków tworzących i znakujących czas. Poziom energii leśnego jest poziomem energii oparcia oscylacji czasu stojącego. Ciągły wzrost zasobów czasu przeszłego w stosunku do czasu przyszłego destabilizuje „położenie” osi świata; oś ma tendencję do drgań, odchylających ją jeszcze bardziej w stronę czasu przeszłego. Te drgania mogą być rejestrowane jako „fale grawitacyjne”. Jeśli ktoś zapoznał się z moimi badaniami na temat czasu (mimo, że artykuł „O czasie” wymaga niezbędnej rewizji i poprawek, „Mikroopowieść”  jest zaktualizowana), może zauważyć, że oś Wszechświata, ukazywana przez kolor radiestezyjny leśny, pokazuje czas przeszły i jednocześnie – przyszły. Stanowi lustro czasu, znane w historii myśli ludzkiej pod nazwą „kronika Akaszy”.

Liliana Hilsberg